Συνήθως τα σενάρια προηγούνται της πραγματικότητας. Πρώτα κάτι εμφανίζεται ως θεωρία και μετά μπαίνει σε εφαρμογή. Στη μνημονακή πραγματικότητα όμως τα πράγματα φαίνεται να ακολουθούν αντίστροφη πορεία. Πρώτο το σχέδιο τίθεται σε εφαρμογή και μετά κυκλοφορούν τα σενάρια για τη μορφή και τον τρόπο υλοποίησης του.
Η πραγματικότητα εμφανίζεται ως σενάριο το οποίο τι περισσότερες φορές έχει και διαφορετικές εκδοχές. Το κακό, το χείρον και το χείριστο, το ολοκληρωτικά καταστροφικό. Βέβαια για το σύστημα που εκπονεί αυτά τα σχέδια η ιδανική εκδοχή είναι πάντα αυτή της ολοκληρωτικής καταστροφής.
Στην περίπτωση της ΕΡΤ, και συρρίκνωση πέρα από κάθε λογική και φαντασία και μαζικές απολύσεις. Όλα αυτά προκειμένου να ικανοποιηθούν τα αδηφάγα ένστικτα τόσο των χειριστών των αποτυχημένων πακέτων δάσωσης (με ομολογία και του ΔΝΤ) αλλά και όσων περιμένουν να σκυλεύσουν τη σώμα της ΕΡΤ.
Αυτό που προβάλλεται με τυμπανοκρουσίες ως «εξορθολογισμός» δεν είναι παρά ένα ακόμα ιδεολόγημα.
Σε ένα από τα πράγματα που αρέσκονται οι εξουσίες είναι η παρασκευή ιδεολογημάτων. Είτε λόγω της έμφυτης ανικανότητας να παράξουν ιδεολογία, είτε επειδή τα ιδεολογήματα εξασφαλίζουν επιτυχημένη προπαγάνδα, είτε και γιατί και τα δύο οι εξουσίες τα χρησιμοποιούν κατά κόρον.
Συχνότερα βρίσκονται στο επικοινωνιακό οπλοστάσιο της κρατικής εξουσίας. Οι κυβερνήσεις ανάλογα με το τι αντιλαϊκό στόχο θέτουν, εφευρίσκουν και ένα ιδεολόγημα προκειμένου να δικαιολογήσουν και να νομιμοποιήσουν (πολιτικά και όχι μόνο) τη βαρβαρότητα τους.
Τα τελευταία χρόνια είδαμε πολλά τέτοια ιδεολογήματα και βιώσαμε τη βαρβαρότητα τους με τον πιο επώδυνο τρόπο.
Από τον «Εκσυγχρονισμό», στην «Επανίδρυση του Κράτους» μέχρι τις «Δομικές Μεταρρυθμίσεις» και τέλος τον «Εξορθολογισμό».
Το τελευταίο ιδεολόγημα, του «Εξορθλολογισμού» είναι αυτό το οποίο τσακίζει την ελληνική κοινωνία τα τελευταία 2 περίπου χρόνια. Παίρνοντας τη σκυτάλη από τα ερείπια που δημιούργησαν τα πρώτα χρόνια του μνημονιακού ιδεολογήματος των «Δομικών Μεταρρυθμίσεων», ο «Εξορθολογισμός» ήρθε να σαρώσει ότι προσπαθεί να σταθεί με κόπο όρθιο στη δημόσια σφαίρα.
Η λέξη και έννοια κλειδί είναι το «Δημόσια». Οτιδήποτε δημόσιο, συλλογικό, κοινό χτυπιέται. Χτυπιέται βάναυσα, αδυσώπητα, με μένος και με μόνο στόχο την ολοκληρωτική εξαφάνιση του. Τόσο ως υπόσταση αλλά ακόμα κυριότερα ως πεποίθηση και πρακτική. Η αποθέωση του ιδιωτικού, η φετιχοποίηση του ατομικού και η προώθηση της φοβικής ιδιώτευσης [και ως μέσο αντιμετώπισης της κρίσης ]είναι αυτά που τα κυρίαρχα Μέσα, αυτοί οι ευνοημένοι κολαούζοι και συνοδοιπόροι της εξουσίας, προτείνουν και προβάλουν ακατάπαυστα.
Είτε μέσω της υποβάθμισης, είτε μέσω της απαξίωσης, είτε μέσω της απόλυτης εξαθλίωσης, το συλλογικό, το κοινό, το δημόσιο πρέπει να εγκαταληφθεί ως πρακτική και στάση ζωής. Όποιος αντιστέκεται σε αυτό καταστέλλεται, κυνηγιέται, στοχοποιείται. Ό,τι αντιστέκεται συρρικνώνεται, καταργείται, ιδιωτικοποιείται.
Από αυτή τη λαίλαπα δεν κάνει εξαιρέσεις. Την ένιωσαν και τη νιώθουν στο πετσί τους γιατροί, νοσοκόμοι, εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες, δάσκαλοι, καθηγητές, εργαζόμενοι στη διαχείριση φυσικών πόρων. Οτιδήποτε αποτελεί δημόσιο αγαθό πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί και οποιοσδήποτε εργάζεται για την παροχή του αντιμετωπίζεται απλά σαν μια αναγκαία απώλεια. Αν αντιστέκεται ακόμα χειρότερα εκτός από αναγκαία η απώλεια του είναι και επιθυμητή.
Ένα ακόμα αγαθό που είναι εξίσου σημαντικό με όλα τα παραπάνω είναι αυτό της ενημέρωσης. Σε ένα μιντιακό τοπίο το οποίο ιδιαίτερα σε περίοδο έντονης κρίσης βρίσκεται πιο μακριά από την κοινωνία όσο ποτέ, η ενημέρωση (πολυσυλλεκτική, πολύμορφη, πολυφωνική, αποκαλυπτική, υπεύθυνη, έγκυρη και νηφάλια) είναι όχι μόνο ζητούμενο αλλά και απαίτηση.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως αποτελεί παράδοξο σε ένα απελευθερωμένο μιντιακό περιβάλλον με πληθώρα εφημερίδων, τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών και άπειρων ιστοσελίδων, το κυρίαρχο πρόσημο της ενημέρωσης που λαμβάνει η κοινωνία να είναι αυτό της εξουσίας. Το κυρίαρχο, το αυταρχικό, το μνημονιακό.
Σε αυτό το χαλί (και χάλι) μαζικής προπαγάνδας που φαίνεται να σκεπάζει σχεδόν τα πάντα, οι άνθρωποι της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης δίνουν σκληρή μάχη ώστε στην ΕΡΤ να μην υπάρχει μόνο μια και μοναδική φωνή.
Η ΕΡΤ είναι ένας ολοκληρωμένος ενημερωτικός και όχι μόνο Οργανισμός που θα μπορούσε να αποτελεί πηγή ουσιαστικά πολύμορφης ενημέρωσης στην υπηρεσία και μόνο του πολίτη.
Με ενισχυμένη φωνή παντού. Με ρεπορτάζ για όλα τα θέματα που «καίνε» μια κοινωνία σε κρίση. Με ενδυνάμωση του ενημερωτικού τομέα. Με ουσιαστική αξιοποίηση του δυναμικού και των υλικοτεχνικών υποδομών. Με έρευνες, με θεματικές ενότητες, με στήριξη των εσωτερικών παραγωγών, με αγορά ποιοτικών προγραμμάτων με σαφές πλαίσιο και προδιαγραφές. Με πρωτογενή παραγωγή πολιτισμού και με ουσιαστική στήριξη του αθλητισμού στις τοπικές κοινωνίες, από ομάδες νέων, φορέων και πολιτών.
Όχι με την κατασπατάληση του μικρού προϋπολογισμού σε μεικτές και εξωτερικές παραγωγές εκτός κάθε σχεδιασμού και πλαισίου . Όχι με τα χρυσά συμβόλαια σε ανθρώπους που κοστίζουν όσο οι μισοί δημοσιογράφοι της ΕΡΤ. Όχι με την υφαρπαγή 65 εκατομμυρίων ευρώ από την πλεονασματική, από το υστέρημα των εργαζομένων, ΕΡΤ για να κάνουν «πράσινες» επενδύσεις οι διάφοροι ιδιώτες. Όχι με τη χρηματοδότηση της μαύρης τρύπας του ελλείμματος με 45 εκατομμύρια ευρώ και αυτά από το πλεόνασμα της ΕΡΤ.
Όλα αυτά όμως δεν τα αγγίζει ο νεοφιλελεύθερος «Εξορθολογισμός». Όταν πρόκειται για τα πάσης φύσεως «χρυσά παιδιά» και συμβόλαια τα ιδεολογήματα έχουν βολικά κενά και χαραμάδες που χωράνε όλοι οι «καλοί».
Η Δημόσια Ραδιοτηλεόραση όμως δεν χωράει σε κανένα ιδεολόγημα. Έχει και ρόλο να παίξει και σκοπό να υπηρετήσει. Αυτό το ρόλο και το σκοπό που απαξιώνουν όλοι όσοι δεν θέλουν μια ΕΡΤ των εργαζομένων για τον πολίτη και μια ΕΡΤ της κοινωνίας μαζί με τους εργαζόμενους. Έχει ρόλο στην ενημερωση (την πολυσυλλεκτική, πολύμορφη, πολυφωνική, αποκαλυπτική, υπεύθυνη,έγκυρη και νηφάλια) και έχει ως σκοπό να αναδεκνύει και να παράγει πολιτισμό. Να ενισχύει και να στηρίζει τον αθλητισμό.
Οι δικές μας κόκκινες γραμμές και έχουν χαραχτεί και δεν ξεβάφουν. Ορίζουν την ΕΡΤ όπως την έχουμε οραματιστεί και χωρίς συρρίκνωση, απαξίωση, υποβάθμιση και μαζικές απολύσεις.
Αύριο, όλοι οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ, ανεξαρτήτως ειδικότητας, είναι προσκεκλημένοι στη Γενική Συνέλευση που θα πραγματοποιειθεί στις 13:00, στο ραδιομέγαρο, για να μοιραστούμε τους προβληματισμούς μας και να ετοιμάσουμε από κοινού το πλαίσιο που θα κινηθούμε για να αντιμετωπίσουμε την επερχόμενη λαίλαπα.
